Hoop

Opinie - door Björn Bonten. Vorige week was ik in de De Auw Sjoal in Holtum. Ik had daar mijn allereerste les op de trombone. Toen ik binnenkwam maakte mijn hart een sprongetje.

Ik hoorde namelijk geluiden die ik al lang niet meer gehoord had: de geluiden van een muziekschool. Een beetje dan. Achter één deur hoorde ik een euphonium onder begeleiding van een docent, achter een andere deur zat een ensemble de Bolero te repeteren. Het deed me denken aan vroeger, toen ik op de muziekschool kwam en er achter zoveel deuren zoveel verschillende instrumenten te horen waren op zoveel verschillende niveaus. Toen ik klein was en ik zelf les kreeg, en later in Sittard, toen mijn zoon les kreeg. Dat dat niet meer bestaat in Sittard-Geleen (en zoveel andere plekken) is een groot gemis. Maar daar gaat dit stuk eigenlijk niet over.

Tromboneles, daar begon ik mee. En dat had ik nog nooit gedaan, een blaasinstrument. Dus toen ik mijn leentrombone (van de harmonie) eenmaal thuis had, probeerde ik meteen om er een acceptabel geluid uit te krijgen. U raadt het al, dat werd niet zoveel. Geen idee wat ik verkeerd deed. Dus dan nog maar wat harder blazen en de lippen nog strakker op elkaar. Maar het mocht niet baten. Totdat ik dus die eerste les had. Daar werd mij rustig uitgelegd dat het allemaal veel te krampachtig was en dat ik een heel andere kant op moest denken. Ik had mij voorgenomen goed te luisteren naar wat mijn docent te vertellen had, en toen ik deed wat hij zei, kon ik dat ding zowaar laten klinken als een trombone! (Op mijn eerste solo-optreden moet u nog even wachten, hoor.) En toen kwam de rest van de week, met name de Amerikaanse verkiezingsuitslag…

Het moge duidelijk zijn dat dat niet de uitslag was waarop ik had gehoopt. Misschien was dat voor u anders. Maar die uitslag (hoe erg ook voor Europa en de wereld) was nog niet eens het belangrijkste wat me opviel rond die verkiezingen. Dat was de polarisatie. Of misschien moet ik het de staat van oorlog noemen, of de haat die aanhangers van beide kandidaten voor elkaar leken te voelen. We hebben dat ook gezien (en nog) in Nederland. Die schijnbaar onvermijdelijke “twee kampen” die zo hard mogelijk schreeuwen dat de anderen “fout” zijn en die krampachtig vasthouden aan hun eigen gelijk. En toen dacht ik terug aan mijn trombone. En mijn les.

Want daar zit nogal een overeenkomst. Een les die belangrijk is. Voor politici, en voor wie dan ook met een mening. We schieten zo vaak in de reflex om onze eigen standpunten luid te verkondigen. Van CNO tot aan het Sterrebos. En zolang je praat (schreeuwt?) kun je niet luisteren. Voor je het weet wordt die mening dan krampachtig. Ik, op mijn trombone. Harder blazen en krampachtiger. En wat leverde het op? Kramp in de lippen en verder alleen teleurstelling. Tot aan die les dus. Totdat ik ging luisteren. En nu zijn we op weg.

Wie echt luistert komt erachter dat onze verschillen minder groot zijn dan we dachten, of dat er gemeenschappelijke zorgen en dromen zijn. Want die zijn er. En als je dat eenmaal doorhebt, dan is er ook weer hoop. Hoop op oplossingen voor de wereld, voor Europa en voor Sittard-Geleen.

Tja, en dan komen we vanzelf toch weer terug bij die muziekschool. Is er überhaupt wel iemand te vinden die blij is dat we die niet meer hebben? Is er iemand die niet doorheeft dat dat gewoon een harde bezuiniging was waar niemand beter van wordt? Er zijn al mensen met plannen en ideeën om het terug te draaien. Misschien moeten we daar eens naar luisteren. Dan hebben we binnen de kortste keren weer echt iets om naar te luisteren. Blijf ik ondertussen oefenen met de bazuin. Met een demper, dat wel. Want het moet natuurlijk wel het luisteren waard zijn…