The Reunion – Filmhuis Het Domein

Daarom besluit ze een film te maken over hoe de reünie verlopen zou zijn als ze wel was uitgenodigd. Ze verknalt de vrolijke feeststemming met een confronterende toespraak over haar herinneringen aan hun klas. In een tweede deel zoekt ze haar oudklasgenoten op om hen te confronteren met haar film en hun reacties te horen. Al snel blijkt dat veel van hen niet zitten te wachten op deze confrontatie. 

The Reunion balanceert constant op het randje van fictie en documentaire. Anna Odell speelt zichzelf en heeft deze film ook echt gemaakt nadat ze niet was uitgenodigd op een reünie. Haar klasgenoten worden zowel in het eerste deel als in het tweede deel gespeeld door acteurs. The Reunion krijgt daardoor een complexe gelaagdheid. Dat dit niet verwarrend wordt voor de toeschouwer is helemaal te danken aan de regiekwaliteiten van Anna Odell. 

De film bezorgt de toeschouwer bijna voortdurend een ongemakkelijk gevoel. Dat is ook precies de bedoeling van Anna Odell, die in Zweden al eerder voor ophef zorgde met haar afstudeerproject. Ze zette toen een zelfmoordpoging in scène en werd uiteindelijk zelfs opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ze zou daarmee naar eigen zeggen de ‘machtsstructuren in de psychiatrie’ aan de kaak hebben willen stellen. Je kan je afvragen in hoeverre dit echt een maatschappelijk doel dient. Hetzelfde geldt voor The Reunion. Het doel van de film is niet altijd duidelijk en het eigen ego van Anna Odell treedt soms iets te nadrukkelijk op de voorgrond als ze te lang in haar slachtofferrol blijft hangen. 

Toch zijn er in de gesprekken met haar klasgenoten sociologische pareltjes te vinden. De diepere vragen ‘hoe zie jij mij’ en ‘heeft de manier waarop jij mij ziet invloed op wie ik ben’, worden aan het einde mooi duidelijk gemaakt.