Ingezonden - Dit is een dankjewel, een blijk van waardering en respect. Aan iedereen die zich inzet voor onze stad. Aan politici, vrijwilligers, initiatiefnemers, cultuurmakers, ondernemers.
Aan iedereen die plannen durft te maken, verantwoordelijkheid neemt of zijn (vrije) tijd inzet om iets moois mogelijk te maken voor een straat, een wijk of een groep. Jullie maken het verschil. En jullie verdienen meer dan stilzwijgen.
Als je de reacties leest onder berichten van Sittard-Geleen Nieuws op Facebook, zou je bijna vergeten dat er mensen zijn die zich met goede bedoelingen inzetten. Het lijkt soms alsof betrokkenheid automatisch verdacht is. Niet het idee wordt besproken, maar de persoon wordt neergesabeld. Geen inhoudelijk gesprek, maar een jacht op motieven, uiterlijk of achtergrond. Alsof elke poging om iets te verbeteren per definitie niet te vertrouwen is.
Ik begrijp dat er zorgen zijn. Over wonen, inflatie, veranderingen in de buurt en in het land. Die zorgen zijn echt en verdienen aandacht. Maar wat me stoort, is de manier waarop ze online verwoord worden: als verdachtmaking, als afbraak, als cynisme.
Neem ZOwonen. Een woningcorporatie die ervoor kiest om niet de makkelijkste weg te gaan, maar de weg die echt iets toevoegt aan onze stad. Niet alleen door nieuwe woningen te bouwen, maar door karaktervolle gebouwen, zoals de oude ambachtsschool, te behouden en een tweede leven te geven. Een aanpak die woningnood verlicht en onze historie eer aan doet. Je zou verwachten dat zoiets respect afdwingt. Maar wat klinkt er als eerste? “Zeker weer voor gelukzoekers.” “De gewone burger maakt daar toch geen kans.” Het wantrouwen ligt al klaar, nog voor het plan is uitgelegd. Alsof het per definitie niet deugt, puur omdat er moeite in zit.
Of kijk naar de vrijwilligers van ’t Kanon van ’t Balkon. Mensen die met liefde en inzet een cultureel evenement in stand houden. Omdat zij vanwege praktische beperkingen en hoge kosten een toegangsregeling moesten invoeren, werden ze online afgeserveerd. Alsof ze een elitair feestje organiseerden en erop uit waren “gewone mensen” buiten te sluiten.
Of neem het comité Flodder Filmhistorie Sittard-Geleen, dat met een knipoog en veel liefde voor film en stad Flodderactiviteiten optuigt. De voorzitter wordt niet bevraagd op zijn plannen, maar aangevallen op zijn leeftijd, zijn achtergrond en zijn achternaam.
En nu de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn, herhaalt het patroon zich. Nieuwe lijsttrekkers worden gepresenteerd. Mensen die zich beschikbaar stellen om onze lokale democratie te dragen. Je hoeft het niet met hen eens te zijn. Dat is precies de bedoeling van verkiezingen. Maar in plaats van discussie over standpunten zien we een stortvloed aan persoonlijke aanvallen. Nog vóór ze een programma presenteren of het debat aangaan, krijgen ze het zwaar te verduren. Dat is niet alleen onrechtvaardig, het is ook gevaarlijk.
Democratie is geen vanzelfsprekendheid. Aan de andere kant van de oceaan, en aan onze oostgrens, zien we hoe kwetsbaar democratie is. Hoe snel instituties worden uitgehold, en hoe makkelijk een potentaat de macht grijpt. Dat begint nooit met tanks. Dat begint met desinformatie, wantrouwen en de normalisering van cynisme.
Natuurlijk mag je kritisch zijn. Kritiek houdt mensen en systemen scherp. Maar kritiek is iets anders dan cynisme. Cynisme breekt af. Het doet alsof alle inzet zinloos of verdacht is. Het ontmoedigt mensen om verantwoordelijkheid te nemen. En daarmee ondermijnt het precies wat we nodig hebben: betrokken mensen die de stad mee vormgeven.
Daarom eindig ik zoals ik begon: met een dankjewel!
Aan iedereen die zich inzet, die iets probeert, die durft te denken in kansen in plaats van in verdachtmakingen. Jullie laten zien dat deze stad leeft. Dat Sittard-Geleen mensen heeft die niet langs de kant blijven staan, maar iets bijdragen. Groot of klein. En ook al lijkt het soms stil aan de kant van de waardering: die waardering is er. Van mij en van velen!
Hans Beckers