Tegengewerkt
Opinie - door Björn Bonten. Iets meer dan een jaar geleden stond er een nieuw kabinet op het bordes. Het had wat voeten in de aarde gehad, tot een gezamenlijke verklaring over onze grondrechten aan toe.
Niet dat men zich daaraan gehouden heeft, trouwens. (Niet lang nadat die verklaring naar buiten was gekomen, ging ik met een vriend naar het oorlogsmuseum in Overloon. Daar was een vergelijkbare verklaring te lezen, destijds uitgesproken door de kersverse Rijkscommissaris. Kwam ook weinig van terecht, maar laten we die kant niet op gaan.)
In het akkoord van het kabinet Schoof werd gesproken over noodwetten in verband met de “asielcrisis”. Er was natuurlijk helemaal geen asielcrisis, zoals bleek uit het feit dat de verantwoordelijke minister, Marjolein Faber, niet kon komen tot een onderbouwing. Och, u heeft het allemaal meegekregen: uiteindelijk gebeurde er eigenlijk helemaal niets en vervolgens trok de PVV zich terug (niet voor het eerst). Hoewel…helemaal niets. Dat is niet helemaal waar. Faber had ondertussen al wel twee wetsvoorstellen geschreven. Maar die konden pas behandeld worden toen het kabinet al ter ziele was. Kerstcadeautjes in Juni, ook leuk.
Het was een interessante show. Iedere partij die eventueel tégen deze wetsvoorstellen was, werd verweten dat ze “niks aan de asielcrisis wilden doen”. Alsof deze wetsvoorstellen de enige opties waren. “Wil je de vloer niet schrobben met een tandenborstel? Dan wil je zeker een vies huis, foei!” En, nog steeds, alsof er überhaupt een asielcrisis was. (Die is er niet; kom ik zo op terug.) En het feit dat de PVV, in de persoon van Faber, maar ook met andere ministers niks voor elkaar had gekregen lag natuurlijk niet aan de PVV. Nee, ze waren tegengewerkt. Heel ondemocratisch allemaal, en heel gemeen, volgens de PVV. Stel je voor zeg, dat er oppositiepartijen zijn die kritische vragen stellen. Zo kon Faber toch niet werken…
Tegenwerking dus. En dan komen we meteen bij het idee van een asielcrisis. Die is er dus niet. Er staan ook helemaal geen 38000 nareizigers klaar, zoals door sommige kwade tongen beweerd werd. Maar zodra het over vluchtelingen gaat doen de echte cijfers er opeens niet meer toe, lijkt het. Het lijkt de ondertiteling van Netflix wel. Het staat leuk, maar er klopt vaak niks van. Met zulke verzinsels was al eerder een kabinet getorpedeerd. Geen asielcrisis, maar wel een opvangcrisis. In de afgelopen jaren is het aantal bedden voor asielzoekers flink verminderd. Laat ze maar gezellig met z’n allen bij Ter Apel in het gras slapen, moet iemand gedacht hebben. Zo geschiede. En ja, als je mensen veel te lang in een propvolle opvang laat zitten die je ook nog zo “sober” mogelijk houdt, dan gaan omwonenden daar last van hebben. Met de spreidingswet (die NIET van tafel ging, zoals we inmiddels allemaal weten) werd dat probleem enigszins opgelost. Het is namelijk helemaal niet zo moeilijk om die opvangcrisis (die is er wél) op te lossen. Gewoon met z’n allen even de schouders eronder en de lasten een beetje gelijk verdelen, en klaar is Kees. Probleem: als we dat doen, kun je natuurlijk aan helemaal niemand meer verkopen dat er een asielcrisis is, en dat leverde nou juist zo lekker veel zetels op. Tegenwerken dus. Iedere poging om het echte probleem op te lossen stevig onderuit halen via sociale media en one-liners. Dan lukt het wel. Flink tegenwerken en ondertussen alvast klagen over, eeh, oh ja, tegenwerking.
Het gebeurde landelijk, het gebeurde lokaal. En het lukte ook nog. Zo doet Sittard-Geleen al die tijd al minder dan nodig, wat betreft opvang. Dat haalt zelfs de landelijke kranten.
Ondertussen worden oplossingen voor andere problemen onmogelijk gemaakt. Of de asielcrisis wordt ook daarvoor tot schuldige benoemd. (Alsof die voorrang van statushouders op ongeveer 6% van de sociale huurwoningen de hele woningnood veroorzaakt.) En ja, sorry, daar moest ik even over briesen, want daar wind ik me over op. Over het debat en de oneerlijkheid. Over de kansen die we zo laten liggen. Over de kant die we zo op gaan. Want Sittard-Geleen verdient beter. En menselijker. En eerlijker.
