De belevingsexpositie Toon Thuis zit er nu echt op. De aansprekende expositie over het leven van de in Sittard geboren Toon Hermans, die afgelopen jaar 100 jaar oud zou zijn geworden, opende met Sint Rosakermis haar deuren en vrijdagmiddag gingen ze voor de laatste keer dicht.
De expositie werd in de afgelopen 7 maanden meer dan 20.000 keer bezocht en heeft daarmee aangetoond in een behoefte te voorzien. De gemeente en de familie Hermans zijn het erover eens dat als er ergens een permanente expositie over Toon Hermans zou moeten komen dat in zijn geboorteplaats moet zijn. Materiaal is er meer dan genoeg. Behalve hetgeen werd geëxposeerd in het voormalige pand van V&D staan er nog twee volle vrachtwagens met onder andere beeld- en geluidsmateriaal van Toon Hermans, die voorlopig in een magazijn in Sittard worden opgeslagen. En dan is er nog heel veel door Toon geschilderd werk dat geëxposeerd zou kunnen worden.
Afgelopen 7 maanden hebben 35 vrijwilligers zich ingezet om de bezoekers van de belevingsexpositie te ontvangen. Dat team hoopt vurige op een vervolg en bood zich bij monde van Fred Niessen aan voor een toekomstig Toon Hermans museum. Wethouder Noël Lebens daarover: “Toon was weg, kwam thuis en nu laten we hem niet meer vertrekken”. Over niet al te lange tijd krijgt de stad een eerste vast aandenken aan Toon Hermans in de vorm van een muurschildering. Lebens vertelde verder dat er momenteel een haalbaarheidsstudie wordt uitgevoerd. Een museum starten is één, maar het moet ook minimaal kostendekkend kunnen worden geëxploiteerd.
De slotdag van de expositie werd geheel in stijl afgesloten met liedjes van Toon, gezongen door Lissa Meyvis met pianobegeleiding van Pol Vanfleteren, toespraken van Sjef Schurgers, Fred Niessen namens de vrijwilligers, Gaby Hermans en wethouder Noël Lebens. De woorden van dank waren talrijk en terecht.
De tentoonstelling kwam symbolisch ten einde met het wegnemen van Toon’s rode clownsneus uit de vitrine in de expositieruimte. Het attribuut werd door Toon’s jongste zoon Gaby samen met wethouder Lebens als een kleinood opgeborgen in een speciaal kistje. Voor Tessa Reijnders, die nauw betrokken was bij het in overleg met de familie Hermans samenstellen van de expositie, het moment om een traantje weg te pinken. Ze was niet de enige.
