Henri – Filmhuis Het Domein 

In een troosteloos dorp runt Henri met zijn echtgenote Rita een klein café- restaurant La Cantina. Hij kookt en is bezig met zijn postduiven en drinkt de nodige pinten met zijn makkers. Zij doet de bediening , staat achter de bar en gaat haar eigen weg. Dertig jaar samen leven en werken heeft hun liefde doen slijten. 

Als Rita aan de gevolgen van een hersenbloeding komt te overlijden, weet Henri zich geen raad. Rosette komt op advies van Henri’s dochter in het café werken. Ze brengt Henri weer tot leven met haar jeugdige, enthousiaste, nieuwsgierige en bijzondere kijk op de wereld. Samen gaan ze naar de kust om te onderzoeken wat ze voor elkaar kunnen betekenen tijdens hun zoektocht naar nieuw geluk. 

In de film Henri wil de regisseuse de confrontatie met twee soorten eenzaamheid aangaan. De eenzaamheid van Henri en de eenzaamheid van Rosette. Henry is uitgeblust en heeft zich afgesloten voor de liefde. Terwijl Rosette droomt van een huisje met de daarbij horende prins op het witte paard. Twee soorten van moeite met het leven. Het verhaal gaat ook vooral over het ontwaken van Henri. 

Yolande Moreau zegt in een interview: “De ‘Papillons Blancs’ zijn leefgemeenschappen in Frankrijk die zijn opgericht door ouders van geestelijk gehandicapte kinderen. Ze helpen bij het wonen, het vinden van werk en het integreren in de maatschappij. Een vlinder, een vliegend dier, verwijst naar vogels. De duif is het meest trouwe dier ter wereld. Een duivenpaartje blijft voor het leven bij elkaar. Duivenliefhebbers nemen een duivenpaartje en brengen het mannetje duizenden kilometers ver weg van het vrouwtje. Het mannetje weet zijn verloofde terug te vinden zonder enige hulp. Het doet denken aan de weg die iemand moet afleggen om zichzelf te vinden. En dat moet Henri ook. Vogels staan symbool voor de vlucht, de weg, voor de wens zich te bevrijden.” 

In 2004 regisseerde Jolande Moreau haar eerste film Quand la Mer Monte, die zeer positief ontvangen werd. Tien jaar later komt ze met haar tweede film Henri. 

Beter bekend is Yolande Moreau als actrice, die opvalt in Le Fabuleux Destin d’Amélie Paulain en in Micmacs à Tire-Larigot, maar vooral imponeerde ze met haar hoofdrol in Séraphine van Martin Provost. Ze is de enige Belgische actrice die een César in ontvangst mocht nemen. Drie Césars staan inmiddels op haar naam. En die krijg je niet zomaar.