’n Paar waeke gelee gebeurde get waat veer gaaroets neit meer gewènd ware: ’t begoosj te sjnieje.
En nog flink ouch, vónje veer. Zoväöl hawwe veer in gein jaore meer mitgemaak. Gelökkig doerde dat “noodwaer” mer einen daag of veier. Mer intösje zoug ’t ‘r allemaol sjitterend oet!
Zo mer ein verhäölke in ’t Zittesj van emes dae gein las van muus wil kriege
In zo’n periode höbbe de veugelkes ’t natuurlik erg zjwaor, want alles lik ónger de sjnee. Dus haw ich ’n mendje mit vètbölkes opgehange. Bezuik genóg! Eine sjpas óm nao te kieke! Ouch oppe gróndj zoute de mösje te geneite van al dat lekkesj dat nao ónger veil. Mer inèns zoug ich nog get angesj… ’n Paar muskes hawwe bliekbaar dit “tafeltje-dekje” ouch óntdèk. Wie leif ze ouch oetzouge… ’t góng mich te wied. Bènne de kortste kere löp dich dao gans regimènt róndj. Ich höb toen ’n paar moezevelkes gekoch en dao pindakees op gedaon. Van dat merk “Wie is er niet groot mee geworden?”.
Jao, ’n paar oer later kassa! In twee velkes zout ’n moes. Geweldig toch? Mer ’t gekste waor, dao zout eine sjitterende torevalk, neit op ’t daak, mer geweun oppe gróndj! Ich dach es dae mich zuut, vlug ‘r waal weg. Mer niks! Vrech keek hae mich aan, leip nog wiejer ónger ’t sjöpke en sjnapde zich mit eine klaw ’n velke mit ’n moes d’rin. Toen vloog hae weg: weg moes en val! Ich höb ze neit meer gevónje.
’n Paar daag later zoug ich inèns nog ’n muske loupe! Aha, gaw effe de bekènde methode: ’n velke mit dao-in van dae lekkere pindakees.
Geer geluif ’t neit waat ich uch noe vertèl, mer ich höb ’t mit mien eige ouge gezeen. ’t Muske kump nog altied aete, ruuk aevel effe aan dae pindakees en löp geweun langs! Wit ‘r sóms wie geveerlik die val is?
Eine echte sjlouwberger!
Frans Walraven, 18 februari 2024
