Eind februari van dit jaar ging de laatste muur van flat 3 – de middelste van de vijf flats – aan de Eisenhowerstraat in Sittard tegen de vlakte.
De flat telde 120 appartementen, waarin sinds eind jaren ’60, begin jaren ’70 van de vorige eeuw tal van gezinnen hebben gewoond en waar levens vorm kregen. Enkele jaren geleden werd vastgesteld dat het economisch niet meer rendabel was om flat 3 ingrijpend te renoveren en werd besloten dat het appartementengebouw zou worden gesloopt.
Het was geen eenvoudig traject, zo liet Janine Godderij, directeur van woningcorporatie ZOwonen donderdagmiddag weten tijdens een bijeenkomst van oud-bewoners van flat 3, omwonenden en samenwerkingspartners van ZOwonen. Tijdens die bijeenkomst werd met een klein feestje de afronding van het project gevierd.
De sloop werd indrukwekkend efficiënt uitgevoerd. De werkzaamheden waren fotogeniek en trokken veel belangstelling van inwoners van de gemeente. Terugkijkend was de fysieke sloop het makkelijkste deel van een operatie die meerdere jaren in beslag nam.
Het moeilijkste was het intensieve traject dat aan de sloop voorafging. Dat van aankondiging dat het gebouw gesloopt zou worden tot en met het onderbrengen van de bewoners in andere woningen. ZOwonen was van meet af aan doordrongen van het feit dat de beslissing tot sloop een ingrijpende was. Veel bewoners waren er geworteld, trokken er als jong stel in, kregen er kinderen, zagen die opgroeien en uitvliegen. En opeens kregen ze te horen dat hun woning zou verdwijnen en dat ze naar een andere stek moesten. Een forse ingreep in andermans leven, die begrijpelijkerwijs niet door iedereen werd gewaardeerd. Medewerkers van ZOwonen gingen in de aanloop naar de sloop en de gedwongen verhuizing dan ook met alle bewoners persoonlijk in gesprek. Het waren, zo zei Godderij, vaak moeilijke en emotionele gesprekken.
“Afgelopen maanden hebben we, samen met bewoners en partners, weer kleur gegeven aan de buurt”, zo valt te lezen op de uitnodigingskaart die ZOwonen onder meer aan alle bewoners van de 120 appartementen van de gesloopte flat stuurde voor het bijwonen van de feestelijke afsluiting. (Lees verder onder de foto.)
De aan de Tunnelstraat gelegen zijgevel van flat 1 kreeg een prachtige mural, die werd gemaakt door graffitikunstenaars James Jetlag en Gomad. Een mooie en kleurrijke wandschildering waarin meerdere symbolische lagen zijn verwerkt. De vogels die uitvliegen, de vogelhuisjes, een gedicht van Toon Hermans over een vogeltje met een gebroken pootje, het Limbrichterveld waar vroeger altijd veel kraaien en roeken zaten. De uitvliegende vogels staan symbool voor de vertrokken bewoners van flat 3, de vogelhuisjes voor de appartementen waarin ze woonden, het gedicht van Toon is te lezen als een roep om aandacht voor bewoners die hulp nodig hebben. Wethouder Houtakkers gaf nog eens aan dat de fraaie mural bijdraagt aan het voornemen van ge gemeente om Toon Hermans meer zichtbaar te maken in zijn geboortestad.
Om in de stijl van de mural te blijven: flat 3 zou je kunnen zien als een cluster van 120 vogelhuisjes. Als herinnering aan die 120 appartementen zijn er door ZOwonen 120 vogelhuisjes opgehangen in de wijk. Ze werden gemaakt door mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt en beschilderd door leerlingen van basisschool Loedoes. Ter afsluiting van het project hingen Janine Godderij en wethouder Andries Houtakkers samen met twee kinderen de laatste vier vogelhuisjes in een boom. Linda Hermans, weduwe van Gaby Hermans en schoondochter van Toon Hermans, kreeg net als Gomad en James Jetlag een beschilderd vogelhuisje als aandenken.
